{…} Η περιβόητη “Κρίση του Πανεπιστημίου”, λεπτομέρεια μιάς γενικώτερης κρίσης τού σύγχρονου καπιταλισμού, παραμένει αντικείμενο ενός διαλόγου κουφών μεταξύ διαφόρων ειδικών. Εκφράζει απλούστατα τίς δυσκολίες μιάς αργοπορημένης προσαρμογής αυτού τού ειδικού τομέα τής παραγωγής σέ μιά γενική μεταμόρφωση τού παραγωγικού μηχανισμού. Τά κατάλοιπα τής γέρικης ιδεολογίας τού φιλελεύθερου αστικού Πανεπιστημίου εκχυδαΐζονται τή στιγμή πού εξαφανίζεται η κοινωνική τους βάση. {…}
Από δώ πηγάζει η γελοιότητα αυτών τών γεμάτων νοσταλγία καθηγητών, χολωμένων πού έχασαν τόν παλιό τους ρόλο σάν σκύλοι φρουροί τών μελλοντικών αφεντικών γιά ένα ρόλο, πολύ λιγώτερο ευγενή, τσοπανόσκυλων πού οδηγούν, ανάλογα μέ τίς προγραμματισμένες ανάγκες τού οικονομικού συστήματος, τίς φουρνιές τών “χαρτογιακάδων” στά εργοστάσια καί στά γραφεία πού τούς περιμένουν. Αυτοί αντιτάσσουν τούς αρχαϊσμούς τους στην τεχνοκρατικοποίηση του Πανεπιστημίου κι εξακολουθούν ανενόχλητα νά δίνουν τ’ αποφάγια μιάς δήθεν γενικής κουλτούρας σέ μέλλοντες ειδικούς πού δεν θάχουν τί νά τήν κάνουν.
Πιό σοβαροί καί κατά συνέπεια πιό επικίνδυνοι είναι οι εκσυγχρονιστές τής αριστεράς καί αυτοί τής U.N.E.F. οδηγούμενοι από τους “εξτρεμιστές” της F.G.E.L. πού ζητούν μιά “δομική μεταρρύθμιση του Πανεπιστημίου”, μιά “επανεισχώρηση τού Πανεπιστημίου στήν κοινωνική καί οικονομική ζωή”. δηλαδή τήν προσαρμογή του στίς ανάγκες τού σύγχρονου καπιταλισμού. Τά διάφορα Πανεπιστήμια και Σχολές, πού κοσμούνται ακόμη μέ κάποιο αναχρονιστικό γόητρο, μεταβλήθηκαν από χορηγοί τής “γενικής κουλτούρας”, γιά τή χρήση τών αρχουσών τάξεων, σέ εργοστάσια βιαστικής ανατροφής μικρών καί μεσαίων στελεχών. Χωρίς ν’ αμφισβητούν καθόλου αυτό τό ιστορικό προτσέσσο πού υποτάσσει άμεσα έναν από τούς τελευταίους σχετικά αυτόνομους τομείς τής κοινωνικής ζωής στίς απαιτήσεις τού εμπορευματικού συστήματος, οι προοδευτικοί μας διαμαρτύρονται γιά τήν καθυστέρηση καί τίς ελλείψεις τής πραγματοποίησής του. Είναι οπαδοί τού μέλλοντος κυβερνητικοποιημένου Πανεπιστημίου πού αναγγέλεται ήδη εδώ κι εκεί. Τό εμπορευματικό σύστημα καί οι σύγχρονοι υπηρέτες του, αυτός είναι ο εχθρός.
Είναι όμως φυσικό όλη αυτή η διαμάχη νά γίνεται πάνω απ’το κεφάλι τού φοιτητή, στόν ουρανό τών δασκάλων του, καί νά τού διαφεύγει τελείως: τό σύνολο τής ζωής του καί κατά μείζονα λόγο της ζωής.
Εξ’αιτίας τής άθλιας οικονομικής του κατάστασης, ο φοιτητής είναι καταδικασμένος σέ ένα τρόπο επιβίωσης πού δεν είναι να ζηλεύει κανείς. Αλλά πάντα ικανοποιημένος από τό είναι του, εξυψώνει τή χυδαία του αθλιότητα σέ πρωτότυπο “τρόπο ζωής”, τήν κακομοιριά του σέ μποέμικη ζωή. Όμως τή “μποέμικη ζωή” πού δεν είναι φυσικά μιά πρωτότυπη λύση, δέν μπορεί ποτέ κανείς νά τή ζήσει αυθεντικά παρά μόνο αφού διακόψει οριστικά καί αμετάκλητα κάθε σχέση μέ τό πανεπιστημιακό περιβάλλον. Οι οπαδοί της ανάμεσα στούς φοιτητές (κι όλοι τους καυχιούνται ότι είναι λίγο μποέμηδες) δέν κάνουν τίποτε άλλο παρά νά κρέμονται από μιά πλαστή καί ξεφτιλισμένη εκδοχή αυτού πού δεν είναι, στήν καλύτερη περίπτωση, παρά μιά μέτρια ατομική λύση. Αξίζουν ακόμη καί τήν περιφρόνηση τών γηραιών κυριών τής επαρχίας. {…} (εκτός της περισπωμένης και των πνευμάτων, διατηρούμε την ορθογραφία της εποχής).
