Την υλική κατάληψη της Σορβόνης ακολούθησε μια πνευματική έκρηξη πρωτοφανούς σφοδρότητας. Ξαφνικά και ταυτόχρονα τα πάντα, κυριολεκτικά τα πάντα, ήταν υπό συζήτηση, υπό αμφισβήτηση, υπό διερεύνηση. Δεν υπήρχαν ταμπού. Είναι εύκολο να ασκείς κριτική στο χαοτικό κύμα σκέψεων, ιδεών και προτάσεων που ορμά ασυγκράτητο σε περιπτώσεις σαν αυτή. “Επαγγελματίες επαναστάτες” και Φιλισταίοι μικροαστοί άσκησαν κριτική με την ψυχή τους. Αλλά κάνοντάς το, το μόνο που αποκάλυψαν ήταν πως αυτοί οι ίδιοι ήταν παγιδευμένοι στην ιδεολογία μιας παλιότερης εποχής και πως ήταν ανίκανοι να την ξεπεράσουν. Απέτυχαν ν’ αναγνωρίσουν την τρομερή σημασία του καινούργιου, την τρομερή σημασία όλων εκείνων που δεν μπορούσαν να συλληφθούν μέσα στις δικές τους, προεγκαθιδρυμένες, νοητικές κατηγορίες. Το φαινόμενο παρατηρήθηκε κατ’ επανάληψη, όπως έχει αναμφισβήτητα συμβεί σε κάθε αληθινά μεγάλη εξέγερση μέσα στην ιστορία.
Μέρα και νύχτα κάθε αμφιθέατρο γέμιζε ασφυκτικά, γινόταν η έδρα μιας συνεχούς παθιασμένης συζήτησης πάνω σε κάθε τι που απασχολούσε ποτέ την σκεπτόμενη ανθρωπότητα.
Μ.Μ
Επρόκειτο ακριβώς για την είσοδο ενός τμήματος του πληθυσμού στο ιστορικό προσκήνιο, επρόκειτο για μια δημιουργία του κοινωνικού φαντασιακού, που διέρρηξε το πέτρωμα της παθητικότητας και της εφησυχαστικής καταναλωτικής ευμάρειας.
Ο Γαλλικός Μάης του ’68 είναι μια από τις λίγες επαναστατικές-ελευθεριακές ρωγμές του σύγχρονου μεταπολεμικού κόσμου που μας βοηθά στην αντιμετώπιση των κυρίαρχων ιδεολογιών για το “αναπόφευκτο” τέλος των συλλογικών οραμάτων. Με την ήττα του μας έδειξε την τεράστια δυσκολία του χειραφετησιακού διακυβεύματος στο σύγχρονο κόσμο. Με την απλή ύπαρξή του διεύψευσε το ιδεολόγημα της παμπεριεκτικότητας του συστήματος και μας έδειξε ότι η δυνατότητα της απελευθέρωσης του ανθρώπου δεν είναι απλώς μια “επαναστατική φαντασιοπληξία”.
Γ.K
