ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΟΥ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟΥ (1)
ΑΠΟΓΥΜΝΩΜΈΝΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΕΝΗΔΕΣ ΤΟΥ ΜΑΛΙΣΤΑ (2)
ΕΙΣΑΓΩΓΗ – Η ΝΕΩΤΕΡΗ ΚΑΜΠΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ (Pascal Dumontier)
{…}
Αλλά, εάν το σκάνδαλο του Στρασβούργου είναι μία πραγματική επικοινωνιακή επιτυχία για την ΚΔ, οι σχέσεις μεταξύ της ίδιας και της σπουδάζουσας νεολαίας, αποδεικνύονται παράδοξες. Όπως το σημείωνα στο «Οι καταστασιακοί και ο Μάης του ’68»: «Μόνον οι φοιτητές, οι μαθητές λυκείου, οι νέοι γενικά, εμφανίζονται δεκτικοί στην θεωρία (της). Χωρίς καμία αμφιβολία, βρίσκουν στην ΚΔ μία έκφραση και μία πρακτική που τους απομακρύνει ριζικά από τον “παλιό κόσμο”. Έτσι, αν και τόσο ριζοσπαστική όσο και νέα, η καταστασιακή θεωρία του Μάη του ’68 δύσκολα βγαίνει από το φοιτητικό γκέτο που εγκαταστάθηκε.» Το πρόβλημα είναι ότι οι καταστασιακοί τρέφουν μία έντονη δυσπιστία έως και βαθειά περιφρόνηση για τους φοιτητές, τους οποίους δεν λογαριάζουν σαν την κύρια επαναστατική δύναμη. Το θεωρητικό σχήμα που προτείνανε, παρότι νεωτεριστικό, δεν είναι απαλλαγμένο από ορισμένες παλιές επιταγές του επαναστατικού εργατικού κινήματος: εν πάση περιπτώσει, στο μυαλό τους, η εργατική τάξη είναι αυτή που θα παίξει τον κεντρικό ρόλο στην ανατροπή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Η ΚΔ, εν τούτοις, είχε καταφέρει να δώσει έναν καινούργιο ορισμό του προλεταριάτου, σαν το σύνολο των ανθρώπων «που δεν ασκούν κανένα έλεγχο πάνω στον τρόπο που διάγουν την ζωή τους και το γνωρίζουν». Αλλά, δυσκολεύεται να βγάλει τα σχετικά συμπεράσματα που απορρέουν από το γεγονός ότι ένα φοιτητικό κίνημα πράγματι διευκόλυνε την επιτάχυνση των γεγονότων με κατάληξη την γενική απεργία. Μετά το 1968, η αδυναμία των καταστασιακών να ανανεωθούν σε μια εποχή που άλλαζε και η θεωρητική τους οπισθοχώρηση σε μία ασαφή συμβουλιακή ιδεολογία, εμφανίζονται σαν οι καθοριστικοί παράγοντες της καλυμμένης κρίσης του κινήματός τους μεταξύ 1969 και 1972 – την ίδια περίοδο που η φήμη της ενισχύεται από την όλο και μεγαλύτερη διάδοση των ιδεών της, χάρη στα βιβλία των Βανεγκέμ, Πραγματεία σαβουαρ-βιβρ προορισμένη για τις νέες γενιές, και Ντεμπόρ, Η κοινωνία του θεάματος – και με τα δύο να έχουν εκδοθεί το Νοέμβριο του 1967. Ότι ο Ντεμπόρ παρουσίασε αναδρομικά την διάλυση της ΚΔ σαν ένα προμελετημένο έργο, μία αυτοδιάλυση, δεν αλλάζει τίποτα στην υπόθεση: «η αρχή μιας εποχής»(3), που άνοιξε με το κίνημα του 1968, δεν θα βρεί τη συνέχειά της στην ανάπτυξη του νέου επαναστατικού κινήματος, αλλά στην προοδευτική ήττα του, η οποία προκαλεί την αποσύνθεση της ΚΔ, στο εξής στριμωγμένη στην άμυνα, στις αρχές της δεκαετίας του ’70. (σελ. 22)
{…}
- ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 1966
{…}
Ότι έχει ειπωθεί γι αυτό το σκάνδαλο και τους πρωταγωνιστές του και για το βαθμό εμπλοκής της Καταστασιακής Διεθνούς σε αυτό, ήταν κατά προσέγγιση, λειψό ή ψευδές. Ένα είδος ομερτά καλύπτει εδώ και πενήντα χρόνια την πραγματική του ιστορία, αφήνοντας στη λήθη αυτούς που συμμετείχαν, επιτρέποντας έτσι κάθε είδους ερμηνείες, θεωρίες, παραχαράξεις και σφετερισμούς. Περισσότεροι από τους μισούς από όσους είχαν παίξει πραγματικά ένα ρόλο σε αυτό το σκάνδαλο, σήμερα έχουν χαθεί. Προτού ο χρόνος πάρει ανεπιστρεπτί τις αναμνήσεις μας και αυτή η σκανδαλώδης συνδικαλιστική υφαρπαγή δεν συνοψιστεί σε μία υφαρπαγή της μνήμης, καταγεγραμμένη στην λίστα που παρατίθενται οι τίτλοι τιμής του Γκυ Ντεμπόρ, συμβάλλοντας έτσι στην αμετάκλητη «καθιέρωσή» του σαν «στρατηγού της επανάστασης» και «εθνικού θησαυρού» κάτω από την σκέπη της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας, έπρεπε να διηγηθούμε το τι ήταν πράγματι αυτή η ιστορία. Τα λάθη ή τα ψέματα που την περιέβαλλαν ως σήμερα, δεν θα τα αναφέρουμε παρά περιστασιακά. Η φύση και η ακρίβεια των αποκαλύψεων που γίνονται εδώ, θα έπρεπε, με ένα γενικό τρόπο να αρκούν για να διορθώσουν έναν ορισμένο αριθμό λανθασμένων ερμηνειών ή αποδόσεων ευθυνών. Κάποιες από αυτές, εντούτοις, αξίζουν να γίνουν γνωστές. Ας ξεκινήσουμε με την παρουσίαση αυτού του σκανδάλου όπως έγινε από την Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας, στη διάρκεια της έκθεσης του 2013. Μέσα στην «καταστασιακή σάγκα», το στρασβουργιανό σκάνδαλο καταλαμβάνει μια σημαντική θέση: μεταμόρφωσε όλως διόλου το επικοινωνιακό πρόσωπο της ΚΔ και ως εκ τούτου την κοινωνική και ιδεολογική της απήχηση. Μπορούμε, από αυτό το γεγονός, να σκεφτούμε ότι για τον ειδικό έχει μια ορισμένη σημασία. Αυτό που λέγεται στο κείμενο του καταλόγου της έκθεσης, φανερώνει μία σχετική σύγχυση όσον αφορά την επεξεργασία των πηγών, παρότι είναι εύκολα προσβάσιμες είτε μέσα στα ίδια τα κείμενα της ΚΔ, ή μέσα στην φιλολογία την σχετική με την υπόθεση. Αυτή η σύγχυση είναι ακόμη πιο προβληματική, καθώς είναι δυνητικά, πηγή πλαστογράφησης της ιστορίας. Ζημιά σχετική, είναι αλήθεια …διότι ιστορικές αναθεωρήσεις υπήρξαν και χειρότερες –και λιγότερο ειρωνικές! (σελ. 29)
{…} συνεχίζεται…
(1) https://files.acrobat.com/a/preview/5fcb0ad8-550a-4a8d-a8a7-5b9c5358fc49
(2) https://en.wikipedia.org/wiki/The_Bride_Stripped_Bare_by_Her_Bachelors,_Even
(3) https://neverendingmay68.espivblogs.net/files/2018/05/%CE%97-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AE.pdf
ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΟΥ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟΥ των André Bertrand και André Schneider (δύο από τα κύρια πρόσωπα αυτής της πολύ σοβαρής φάρσας που παίχτηκε στο Στρασβούργο στα 1966-1967) εκδόθηκε από τον εκδ. οίκο L’ INSOMNIAQUE τον Ιανουάριο του 2018.
