ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΟΥ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟΥ (GR) – LE SCANDALE DE STRASBOURG (συνέχεια απο την ανάρτηση της 11/3/19)

…Θα ήταν μεγάλο κρίμα.

Από αυστηρά χρονολογική και γεγονοτολογική άποψη, ο πιο πιστός στα «γεγονότα» απολογισμός δεν είναι και τόσο δύσκολο να βρεθεί: είναι αυτός που δημοσιεύτηκε στο τεύχος n° 11 της καταστασιακής διεθνούς ¹. Και ο οποίος είναι στη βάση των σχετικών με το θέμα αποσαφηνίσεων που κάνει ο Pascal Dumontier, το 1990, στο μάλλον καλά τεκμηριωμένο βιβλίο του Οι Καταστασιακοί και ο Μάης ’68.

Το άρθρο της ΚΔ, αν και αναφέρεται με αρκετή ακρίβεια στον τρόπο που εκτυλίχθηκαν τα πράγματα, εν τούτοις είναι μερικό, επιλεκτικό και κινείται προς μια ορισμένη κατεύθυνση. Από μια χούφτα ανώνυμων κομπάρσων «μάλλον αναξιόπιστων μεταξύ τους», αναδύονται κάποιοι πρωταγωνιστές: οι André Bertrand, δημιουργός της Επιστροφή(ς) της κολώνας Ντουρούτι, ο André Schneider, πρόεδρος της AFGES και ο Bruno Vayr-Piova, αντιπρόεδρος. Από την πλευρά της ΚΔ, μόνο ο Khayati αναφέρεται: αυτό που αφήνεται να εννοηθεί είναι ότι ήταν ο ενδιάμεσος μεταξύ ΚΔ και του γραφείου σε όλη την διάρκεια της υπόθεσης· και, κυρίως, ότι ήταν αυτός που συνέταξε, «σχεδόν μόνος, το ουσιώδες του κειμένου» της Αθλιότητα(ς)…²

Για την ΚΔ, όλως περιέργως, όλη η ιστορία συνοψίζεται «το πολύ, στη σύνταξη ενός κειμένου» ³. Ο Khayati είναι ο ενδιάμεσος, απεσταλμένος από την οργάνωση για να εποπτεύει την συμπεριφορά και τις ανεπάρκειες των στρατευμένων στην υπόθεση «φαντάρων»… Ενώ τα μίντια ανησυχούν για τα ήθη τους και το ανατρεπτικό τους πρόγραμμα, η ΚΔ φαίνεται, κυρίως, να φοβάται μήπως αυτοί οι προβληματικοί συμπαθούντες, για τους οποίους αγνοεί τα πάντα, και τους αντιλαμβάνεται σαν μία κοινή «ομαδοποίηση ατόμων που συνενώθηκαν (μόνο) στη βάση της επιδοκιμασίας  της ΚΔ και διαχωρισμένων κατά τα άλλα⁴», φτάσουν να μιλάνε εξ ονόματός της και, μάλιστα, να ιδιοποιηθούν μία «καταστασιακή ταυτότητα», αντικείμενο, υποτίθεται, όλων των μύχιων πόθων τους…  Ορισμένες από τις επιστολές που ανταλλάχθηκαν μεταξύ Debord και Khayati σχετικά με την «διαχείριση» της υπόθεσης, βάζουν σε δοκιμασία την αντικειμενικότητα των εκθέσεων πεπραγμένων μίας ΚΔ αφοσιωμένης στην, άξια θαυμασμού,  διάδοση της «νέας επαναστατικής θεωρίας». Επιτρέπουν να διακρίνουμε μία προμελετημένη χειραγώγηση, και μάλιστα μία κυνική εργαλειοποίηση των ανατρεπτικών διαθέσεων, των αδυναμιών ή των υποτιθέμενων αντιπαλοτήτων μεταξύ των «δρώντων φοιτητών», που φωτίζουν το πνεύμα που διαπερνούσε την πραγματική καταστασιακή πρακτική στη διάρκεια του σκανδάλου.

…

Μεταξύ των υποκινητών αυτής της «συνδικαλιστικής εκτροπής», βρίσκουμε και τον Daniel Joubert.  Ήταν από το Μπορντό, όπου είχε συνεργαστεί με τις Κριτικές σημειώσεις, θεωρητικό περιοδικό που σχετιζόταν με τους καταστασιακούς. Αλλά ήταν κυρίως γνωστός για την συμμετοχή του στο προτεσταντικό μοντερνιστικό περιοδικό Ο Σπορέας, όπου υποστήριζε προκλητικές απόψεις, κοντινές στο Νίτσε ή τον Ζορζ Μπατάϊγ, εκφράζοντας συγχρόνως τον ενθουσιασμό του για τους καταστασιακούς⁵. Τον Μάϊο του 1964, ο Debord είχε προειδοποιήσει, για την επιφυλακτική στάση που έπρεπε να κρατήσουν απέναντί του, τις επαφές του στο Στρασβούργο  –εκ των οποίων, λίγο αργότερα, ορισμένοι θα δημιουργούσανε την τοπική καταστασιακή ομάδα⁶.  Και,  στο n°10 της ΚΔ,  ο Joubert θα σφυροκοπηθεί ανελέητα και θα χαρακτηριστεί «θεωρητική κάμπια» και «παπάς» –παρότι   είχε πάρει δημόσια τις αποστάσεις του από τον Χριστιανισμό μόλις ένα μήνα πριν, τον Φεβρουάριο του 1966⁷. Οι καταστασιακοί υποψιαζόντουσαν ότι αυτή η μεταστροφή ήταν απατηλή και  φοβόντουσαν μήπως ο Joubert και οι φίλοι του ήταν μία πέμπτη φάλαγγα που επιθυμούσε να οικειοποιηθεί τις καταστασιακές ιδέες και να διαλύσει την ριζοσπαστικότητά τους μέσα σε ένα είδος μοντερνισμού θρησκευτικής έμπνευσης.

Αντίστροφα, οι «ριζοσπάστες φοιτητές» που συγκεντρώθηκαν στο Στρασβούργο γύρω από τον Daniel Joubert, δυσπιστούσαν απέναντι στα μέλη της τοπικής καταστασιακής ομάδας. Το κίνητρο αυτών που θα παίρνανε στον έλεγχό τους την AFGES ήταν η διεκδίκηση μιας ελεύθερης ζωής  ενάντια στην χυδαία δικτατορία των προκαταλήψεων που αποτρέπουν ακόμη και τους πιο καμαρωτούς καυλιάρηδες από το να καυλώνουν*. Στα μάτια τους, αυτοί οι τόσο αυστηροί θεωρητικοί έμοιαζαν να απέχουν πολύ από τους «καλοζωϊστές» και τους «πειραματιστές» των οποίων οι δημιουργικές και παραβατικές πράξεις θα μπορούσαν να βρίσκονται στην πρωτοπορία της επερχόμενης «επανάστασης της καθημερινής ζωής».

σελ.32-34

…συνεχίζεται

1. «Οι σκοποί μας και οι μέθοδοί μας στο σκάνδαλο του Στρασβούργου» ΚΔ n°11, 1967. {Πεζοδρόμιο, 1974 ( τεύχος 1, σελ.11/pdf)}
2. Pascal Dumontier, Οι καταστασιακοί και ο Μάης ’68
3. ΚΔ, n°11
4. ΚΔ, n°11
5. Ο Σπορέας, ήταν ένα χριστιανικό περιοδικό θεωρητικής έρευνας, προτεσταντικών τάσεων, που είχε ιδρυθεί το 1901. Το 1962, ορισμένοι νέοι φοιτητές, επηρεασμένοι από τα θεολογικά ζητήματα που είχαν ανοίξει οι Karl Barth και Dietrich Bonhoeffer, παίρνουν τον έλεγχο της συντακτικής επιτροπής. Ο θάνατος του Θεού, η φύση και το νόημα του ιερού ή η δυνατότητα ενός χριστιανισμού  α-θρησκευτικού – που προσεγγίζονται στην προοπτική μίας εμμένειας όπου καταργούνται ιεραρχίες και εξουσίες –ορίζουν τους άξονες της σκέψης ορισμένων από αυτούς. Ο Daniel Joubert συμμετέχει στον νέο Σπορέα από την αρχή. Η ενδοσκόπηση του Χριστιανισμού στην οποία επιδίδεται, θα οδηγήσει σε μία κριτική, όλο και πιο σκληρή, μίας θρησκείας που την θεωρεί σαν μία βρώμικη ιστορία: «ο Χριστιανισμός παίζει έναν άσχημο ρόλο στην οικοδόμηση του πολιτισμού μας, πολιτισμό της ταυτότητας και του λόγου· οι χριστιανοί δικαιολογούν εκ των προτέρων, χάρη στην ηθική τους, όλες τις πολιτικές κατακτήσεις της οικουμενικής αστυνομίας.»

   «Ενάντια στην αγάπη του πλησίον», Ο Σπορέας, 1964, n°0.

   Και τον Μάρτη του 1966, με ένα ανακοινωθέν αυθάδους ριζοσπαστισμού, κόβει τις γέφυρες με το περιοδικό, τον προτεσταντισμό και τον χριστιανισμό εν γένει.

6. Guy Debord, «Επιστολή στον Béchir Tlili, 4 Μάη 1964», Αλληλογραφία, τόμος 2^ος, Librairie Arthème Fayard, 2001
7. ΚΔ, n°10, Μάρτιος 1966

    

    

   * Στο Κλειδοκύμβαλο του Ντιντερό (1932) (στο κεφάλαιο 27, με επικεφαλίδα Θεός ο ακίνητος) του René Crevel (ντανταϊστής, κατόπιν σουρεαλιστής), βρίσκουμε την έκφραση: «Είναι αυτός που δεν καυλώνει, αυτός που επιβάλλει ακόμη και στους πιο καμαρωτούς καυλιάρηδες να μην καυλώνουν».

    

   Με αριθμούς οι σημειώσεις του βιβλίου, με αστερίσκους του nem68.